bir yaz günü sahilde bir bankta oturulmakta ve gün batımının keyfi çıkarılmaktadır. ta ki yandaki caaanım belediye bankına gelen dört adet (çakma converse, üstüne dar paça bir jean ve pembe şört giymiş, hepsi benzer giyimde ve tipte) kıro oturana kadar. herneyse efendim beş dakika geçti, on dakika geçti, cadde de arabasının markasını hatırlamadığım yakışıklı ve belli ki zengin bir genç belirdi. arabasını parketti ve birini beklemeye başladı. ve o bekleme süresince yandaki elemanlar arasında geçen az çok böyle olan diyalog:
- koydum çocuğuna bak artislik yapıyor.
- zengin piçi a.q, baba parası yiyor taşak kafalı.
- moruk salça olalım mı çocuğa.
- (en acınası tepki vereni) yakışıklıymış da...
- ne bekliyor lan bu amcık.
- arabasıyla şekil yapıyor karıya kıza a.q.
- sikerler arabasını parasını. biz parasız yaşamaya razıyız. bunlar höt dedim mi göt diye kaçar.
- yürü lan bi gidelim o taraflara.
aslında bu gençleri de suçlamamak lazım. doğduklarında hamurları en az sen ben kadar temizlerdi. ancak onları yoğuranlar(aile) kadar ve yoğuranlara kaliteli malzeme veremeyen devletin de suçu var.
lakin farklı bir konuya değinmek istiyorum. insanın kişisel gelişimine etki eden şu faktörlere:
a)devlet ve sunduğu imkanlar
b)aile
c)ve kişinin iradesi
<bkz: okul önlerinde bekleyen adları bilinmeyen esmer çocuklar>
