çocukluktan başlamaktadır şunu yap bunun yapma diyerekten.çocuğun üzerine gereğinden fazla düşülmektedir.buda çocukta zamanla belirginleşen güvensizlikle aileye cevap olmaktadır...baskı altında yetiştirilen evlat zannedilirki çok hayırlı felan olacak.olanlarda vardır tabii sözüm meclisten dışarı ancak meraktan sormak isterim kendilerine memnunlarmı acaba yaşamlarından.böyle sosyal ortamalarından falan.
bu baskıcı aile aslında genel tipik türk ailesidir.çocuğu her şeyden habersiz yetiştirip büyütürler.cocuk belli olgunluğa gelir mutlaka kötü insanlarla karşılaşır ve ne yapacağını bilemez.çünkü daha önce hiç böyle bir durumla karşılaşmamıştır.sap gibi kalır yani acıkca.ailede böbürlenir ben evladımı en iyi şekilde yetiştirdim napıyım onun geninde var diyerek konuyu kapatır...veya kapatmayıp çocuğunu habire arayıp,nereye,kimle,nersi, gibi sorularla bunaltır...çocukta bununla beraber ailem bana güvenmiyor duygusu oluşur...
çocuğunda aslında bir birey olduğu çoğu kez unutulur.onun düşünceleri pek önemsenmez.yok sayılır.
çocuğun cevresi giderek azalır...psikolojik sorunlar falan...tamda ergenliğe geldiğinde bu konu gayet önemsenmesi gereken bir konudur.çünkü evden kaçma efenime söyleyeyim intihara teşebbüs arkadasın aklına girmesiyle gayet mümkündür.ancak genelde hep vazgeçilir.
çocuk ailesinden biraz daha duyarlı olmasını beklemektedir.aile ise genelde fatura borç gibi kavramlarla uğraşmaktadır...
çocuk büyüdüğünde ise;genelde anne yardımıyla gelin aranmaya baslar..aileye uygun gelin adayı aranır...tabii çocuk buna karşıdır...ancak elden bir şey gelmez...
saçma sapan akılların yaptığı yine saçma bir gelenek diyeyim öyle oldu çünkü türkiiyede özellikle..
