önder otçu'dan hayatı beklemekle ilgili mükemmel bir yazı.
bir süre dolaştım öyle, evin içinde, mutfağa yürüdüm, sokağa çıktm, bakkala gittim. geri geldim, evin aynı ev, kapının önündeki masanın aynı masa, masanın camının aynı cam, üstündeki sigara külünün aynı kül olduğunu gördüm. camı silmek gerekiyordu. ne zamandır boş vermiştim. gerçi göze çok da kötü görünmüyordu belli bir bakışa göre, bir süre daha idare edebilirdi. ben elbette camın her zaman pırıl pırıl durmasını isterdim. isterdim de, bilmediğim bir nedenim vardı o camı silmemek için. yapmam gerektiği halde yapmadığım bir iki şeyde de nedenim aynıydı. bir erteleme, bir bekleme duygusu. geleceğin uzun süreceğine, benim beklediğim bir şey gerçekleştikten sonra nasıl olsa gerekenleri de yapacağıma dair bir inanç, ama bir o kadar da kaygı. ama belki de şöyl bir şey: yapmam gerektiği başkalarınca söylenen şeylerle, yapmam gerektiğini kendi kendime söylediğim şeylerin - sanki ben orada yokken- birbirine karışmış olması. bilinçdışında başıma gelen işi, bilinç düzeyinde netleştirememem. kendimi, gerekenlerden sıyırıp çıkaramamam.
