bir üniversite öğrencisinin ortaokulda tuttuğu kapı nöbetlerinden sevindirikle bahsetmesine içerlenirken, askerde edineceği arkadaşları için, için için üzülüyorum.
karikatür dergisinde ya da herhangi bir yazıda yakalanmış bir ayrıntı gördüğümde 'nasıl oldu da bu benim aklıma gelmedi' diye çılgınlaşıyorum. 'neyse ki onların gözardı edip benim yakaladığım ayrıntılar var' diyerek egomu teselli ediyorum. aşağılık kompleksi mi üstünlük kompleksi mi, hiç aldırmıyorum.
ne zaman barkod sistemine geçmiş bir mahalle bakkalı görsem, şenlenirim. şener şenlenirim, ali şenlenirim. (ne kadar artık bir market olsa da...) (yahu buna karar veren bir üst kurul mu var ki?)
iron maiden'ın müziğini kullanarak türkçe rape katkıda bulunan repçilerimizle gurur duymaktan kendimi alıkoyamıyorum!
ne zaman bir yunan ya da rus turistcik görsem, şirket telefonumun çalmasını isterim! (halen onuncu yıl marşını zil sesi olarak kullananlar var mı demeyin! (değmen benim gamlı yaslı gönlümeee) bazen izmir marşı bile olabiliyoor.)
alacakaranlık'ı (twilight) izleyip beğendiğim için kendimi kötü hissediyorum. başkalarının düşüncesi bu kadar mı etkili oluyor?
big b. feat scott russo - sinner şarkısı çalıyor 'da rağğ, da rağ, da rağ da ra ra rağğ' diyor da sonra 'i know, i know' diyerekten şarkıya giriyor ya... işte o kısmı anladığım için öyle mutlu oluyorum ki, o mutlulukla bir koşu gidip "amerikan kültür derneği"nin kursuna başvurabilirim!
beyazın parmaklarımın arasından akması için neler vermezdim. (şalamar)
