bitiş düdüğüyle birlikte, uzun zamandır ilk kez gözlerimin dolmasına, ağlamamak, hıçkırmamak için kendimi zorlamama sebebiyet vermiş tarihi maç. çok büyüksünüz be on iki dev adam, öyle böyle değil...
edit: bu arada, tanjevic'in oyuna konsantre olduğunun yarısı kadar kadar hayata konsantre olabilsem, en azından başbakan olurdum lan!
