havva, adem'in yanıbaşına uzandı. kolu başının altında, gözleri bulutlarda. yumuşak ve tatlı bir sesle, söyle, dedi, ben nereden geldim? nereliyim, neredeyim? özüm aslım ne benim?
hani ya, merak onun özelliğiydi.
aynı özden yaratılmış olmalıyız biz, dedi adem. aynı cevherden, aynı yerdeniz. aynı yurttan gelmişiz, aynı evdeyiz. sol yanında boşalan yerin acısını unutmuştu.
öyle sıcaki tatlı, öyle şirindi ki havva, öyle candandı ki aşikar edilmemiş olsa bile, adem onunla bir candan yaratıldığını şeksiz, şüphesiz bilebilirdi. ne yandan olsa da, dikkatle baksa da bakmasa da, havva adem'le aynı surettendi aynı özdendi.
*** havva kolunu başının altından çekti, yarı doğruldu. saçları yüzünün yarısını örttü. parmağının ucunu adem'in sol göğsünün altında, kalbinin üzerinde gezdirdi. yaseminleri yoktu ama saçlarının ucundan sümbüllerini serpti. yok, dedi, ben senin eğe kemiğinim. bak tam şurada benimle dolar bir boşluk. ben olmasam sen de bir yokluk ki ne yokluk! ***
adem, üsteledi, biz seninle aynı özden yaratılmadık mı?
ısrar etti havva. yok, dedi bir kez daha. aynı özden yaratılmış olsak da, uzak tutma beni kendinden. senden başka bir ülkeden gelmiş olamam, farklı bir topraktan yaratılmış olamam. ben senin eğe kemiğinim, öyle değilsem bile öyleyim.
seninim ben, sendenim... farklı bir yurda sürgün etme. böyle kabul et beni.
kadındı, temsilleri seviyordu...
ister onunla aynı cevherden aynı özden aynı nefisten.
ister sol göğsünün altındaki eğe biçimindeki kemikten, adem'in bedeninden.
her ne'den, her neden yaratılmış olursa olsun,
adem onun yurduydu. o neye adım atsa adem'e doğru, adem onaa doğruydu.
o varsa her şey tamam.
o yooksa adem eksikti.
aralarındaki bir eksiklik tamlık ilişkisi.
ne eksikse adem'de, havva'da o fazla. ne fazlaysa adem'de, havva'da o eksikkti.
onlar orada öylece birbirlerinin varlığında tamam, eksiğinde eksik. daha fazlası yokken. *
