boktan bir istanbul gecesinde, bünyeyi sarıp sarmalamış özlem var. lafı geçmedi syd'in, hatta pink floyd'un. ama bilirdik ki aldığımız nefeste, dudaklarımızdan dökülen fısıltıda, gözlerimizden dökülen yaşlarda, içimize çektiğimiz dumanda onlar var. syd var, gilmour var, roger, rick ve nick var. onların melodileri çalınırken kulaklarımıza, yad ettik onlarla beraber tüm sevdiklerimizi, kaybettiklerimizi, gidenleri ve dönmeyenleri. andık tüm sabrımız ve özlemimizle. "biz iki kayıp ruhuz, aynı akvaryumda yüzen" dediler, bağlandı ruhlarımız birbirlerine. "yıllarca dolaştık aynı yerlerde, ne bulduk ki? aynı korkuları" dediler, ölesiye pişman olduk. ve tekrar yankılandı o basit ancak bir çok şeyi anlatan cümle kulaklarımızda, beynimizde, ruhumuzda.
