kendine acımak gibi bir dostu olan insan elbette ki ölümden korkacaktır fakat ölüm gibi bir dostu olan insan ne ölümden korkar ne de başka bir şeyden. ölümü dost edinmenin yolu kendine acımaktan vazgeçmekle başlar, kendine acımak ise kendini önemsemenin maskesidir. kendini önemsemek kişiyi içinde olduğu toplumda hak ettiklerini almasında yardımcı olur ona güç verir ama bedeli ağırdır çünkü sonlu bir varlık olduğunu unutup gözleri görmez kulakları duymaz olur. ölüm etrafta kol gezip sürekli dokunduğu her canlıyı paramparça ederken kendini önemseyen insan ölüm ona hiç dokunmayacakmış gibi sıkıntı krallığında yaşamaya devam eder. ölüm elbette ki bir betimlemedir tüm enerji üreten bilinçli varlıklar sonsuz döngü içinde çözülmeye doğru gider ve sürekli başka bir şeye dönüşür. tüm kapalı sistemler bir noktadan sonra kendi içine çökmeye başlar ve çözülürler ve ölüm sadece nihayi noktayı tanımlamak için kullandığımız bir betimlemedir. oysa ki doğdumuz andan itibaren zaten ölmeye de başlıyoruzdur ve bunun ayırdına varmak, kendini önemsemenin yerine ölüm düşüncesini dost olarak kabul etmek her şeyden öte kişinin yaşamını her an yeni olasılıklara açan bir maceraya dönüştürür çünkü o kişi bilir ki onun kaybedecek tek bir anı bile yoktur, harcayacak feda edecek hiç bir lüksü de yoktur. önüne açılan her yeni yol her karar ölümcüldür, o yüzden tüm enerjisini o karara odakalar ve bir karar verdiğinde artık diğer seçenekler yoktur.
