bir gün okuldan eve geldim ve evde kimseyi bulamadım.hemen babamı aradım ve bir cenaze için şehir dışına çıktıklarını ve onları beklememem gerektiğini söyledi.o aksam her ergenlik çağına giren bir genç gibi zamanımı dolu dolu geçirirken beklemediğim bir anda telefon çaldı.alt katta oturan dedemle aramda şöyle bir telefon konuşması geçti.
dedem:napıyon
ben:iyiyim oturuyorum
dedem:yalnız mısın?
ben:evet tek ben varım..
dedem:annenler nerede?
ben:onlar ankaradalar
dedem:annenler ankarada değil!!!
dıtt dıtttt
büyük babam böyle gizemli bir şekilde telefonu suratıma kapattıktan sonra ne uyuyabildim ne ergenlik çağı girişimlerime devam edebildim. aklımdaki paranoyalara ve kurduğum kaza kurgularına mı yanayım yoksa ertesi gün aileme ulaşıp her şeyin yolunda olduğunu öğrendiğim zamanki fark ettiğim yiğit özgür karikatürü tadındaki bir karakter olan dedeme mi güleyim bilemedim.
