ilk defa böylesine bir yerin kapısından içeri gireceğim için nelerle karşılaşacağımın bilinmezliğindeydim bir gece önce. yatağıma yattığımda, yarın gittiğimiz her yere nasıl gizli kamera yerleştirilir, acaba orada göreceğimiz manzaranın arka yüzünde nasıl gerçekler yatıyor olacak da biz bunları göremeyeceğiz gibi paranoyalar yaşadım. gittiğimiz yuva, karşılaştırma yapamamakla birlikte gayet düzenli, emek verilmiş ve temiz görünüyordu. içeri ilk girdiğimizde minik yavruların anne seslenişi ile bizlere doğru koşması (saçlarım uzundur biraz, beni de anne sananlar çok oldu), sarılmak için kollarınızı uzattığınızda güvensizlik içerisinde gelmemeleri ama hemen ardından ikinci kere çağırdınızda geçen o birkaç saniyede sanki bambaşka biriymiş gibi kollarını size uzatıp kucaklaması, bir iki saniyelik bir zaman dilimi içerisinde bile sevgi ihtiyacının güvensizliği nasıl bir kenara fırlattığını bana gösterdi. büyük bir enerji ile oradan buraya koşturdukları halde her birinin yanaklarını, boyunlarını, enselerini öpüp kokladığımda mis gibi kokuyor olmaları içimi iyi bakılıyor olmaları konusunda bir nebze rahatlattı. diliyorum ki gördüğümüz manzara doğrudur ve diliyorum ki hem bu yuvada hem de gidip görmediğimiz diğer bütün yuvalarda hep görülebilecek manzara bu olur. çünkü o minicik çocukların çok fazla bir isteği yok; sadece sevgi ve özen. gerisi bunlarla gelecektir zaten. tekrar; katılan, arayan, soran, ilgilenen, maddi-manevi destekte bulunan, teşekkürünü, fikrini, desteğini eksik etmeyen herkese teşekkür ederim. katılan; yasak merve, sally, elifff, scarlet, jokerr'e de o oturduğumuz koltuklarda kucaklarına gelen her minik bedeni ve yüreği aynı şefkat ve sevgi ile karşıladıkları için de ayrıca çok teşekkür ediyorum.
