hatırlandığında "Ne iğrenç bir çocukmuşum ben" dedirten hatıralardır. Bu hatıralara gelince saymakla bitmez arkadaş. bi iki örnek verelim.
1. Bi komşumuzun tavuğu daima bizim evin önüne gelip dolanmasına gıcık olan ben kafa yaracak bi taşla zavallı hayvanı sakat bırakmam.
2. Daha miniminnacık bi civcivi(şimdi kendimden iyice iğrendim) mangal yapıp yemem.
3. Sapanla kuş avlamak. Her çocuk yapmıştır bunu.(Yapmadıysada beceremediğindedir)
Evet iğrençlik dizboyu. Ama bu hayvalara yaptığım işkencelere karşı hiç ceza görmedim mi? gördüm arkadaş. Olay aynen şöyle. Evimin önünde dolanırken bi öküz kapının önünden geçmektedir. Etrafta kafa kıracak bi taş ararken kırık bi cam parçası gördüm. Aklımdan direk geçen: "bu öküzün karnını bu cam ile yararım ben" aldım kırık cam parçasını, nişan al vaziyetine geçtim, fırlattım. Sonuç: Ulen cam benim elimi yardı. Al sana iğrenç çocuk! Hakkettin sen bunu. Avladığın kuşlara, kebab yaptığın civcive, sakat bıraktığın tavuğa karşılık az bi bedel ama artık idare edecen.
