nefesimiz yerine kullandığımız tuşlarımız var bizim,kalp atışlarımızın yaşadığı renkli ekranlarımız var ,gözlerimizin vazgeçemeyeceği,iletişim sandığımız network ağalarımız ve samimiyet bellediğimiz mesajlarımız renkli olsun yazı olsun.kendimizi kaptırıp hayat boyu uğruna çalışmayı göze aldığımız kariyerimiz ve kazandığımız para sadece yaşamımız devam etsin diye olmuyor çoğu zaman.para aracını amacımız yerine oturtuyor kaybediyoruz kendimizi debdebenin içinde.iş merkezlerinin aynalı camlarına yansıyan kalabalık şehir manzarası oluyor tüm hayal dünyamız.sahip olmak istediklerimiz için harcıyoruz dünümüzü,bugünümüzü ve yarınlarımız feda bu uğurda.yitirilen güvenler,bakışların anlamı,dokunuşun sıcaklığı cabası...
maneviyatım ve insan ilişkilerim diye adlettiğim ekranımdan sıyrılıp bi yere gittim bugün.uzun zamandır hiç birşey için hızla at(a)mayan kalbim yerinden fırlayabilirdi.mavi gözlü sılayı gördüm önce ve annesinin daha çocuk yaşta olduğunu öğrenince farkettim ki yaşam bizim gördüğümüz ve üzerlerine tıklayıp ulaştığımız haberlerden farklı ve algılayamayacağımız kadar acımasız yaşanıyor minik bedenlerde.sonra kalabalık sayılacak bir grup çocuğun hesapsızca ve asla karşılık beklemeden bana sundukları sevgi denizine yüzme bilmediğim halde boğulmak pahasına attım kendimi.bana kimsenin bir sıfat yakıştıramadığı bugünlerde aklımın ucundan bile geçemeyecek bir isim koydular bana ;anne dediler.benim bile tanımı yapamadığım kavram; kucağıma aldığımda kafalarını omzuma yaslayıp bacaklarıyla onları bir daha hiç bırakmayayım diye kavramaları olsa gerek.onların yaşadığı 3 yıl benim yaşadığım 23 yılı daha iyi kavradı bugün.düşündükçe kalbim hızla atıyor.onlara bu koşulsuz sevgiveren allaha şükürler olsun.
bunları yaşama fırsatı verdiği içindevedikenine çok şey borçluyum.
tanım olmayan bu entry için özür diliyorum.ama gerekse bi tanım;başka bir yerde yaşamanın imkanız olduğu koşulsuz sevginin yaşandığı zirvedir.yaşattığı duygular dolayısıyla gerçek bir zirvedir.
