bugün bir ilçe ötemde yaşanan sel felaketinden sonra farkettiğim, küçücük mutsuzluk sebepleridir. hoşlandığın kişinin başkasıyla çıkması, istediğin ayakkabıyı alamamak, bir arkadaşınla tartışmak v.s...
ve şimdi o kadar utanıyorum ki ara da kendim de böyle şeyler yüzünden dünyanın en mutsuz insanıymışım gibi hissettiğim için. ne kadar büyük acılar var şu dünyada fakat çok yakından hissetmedikçe acısını görmedikçe bilemiyoruz. belki bizim de bir suçumuz yok. ama en azından duyarlı insanlar olabilmeliydik.
sele kapılanlara yardım etmek yerine selde sürünen beyaz eşyaları yağmalayanlara diyecek birşey bile bulamıyorum zaten. ama en azından şu sol frame da selle ilgili bir başlık görmeyi umut ederdim.
facebook a bakıyorum, herkes hala işin gırgırında. yağmur yağıyooor seller akıyoorr ama özlemişim iyi ki yağıyoorr şeklinde iletiler. dayanamıyorum birinin altına insanlar ölüyooor yazıyorum. ve başkaları da evet ya haklısın yazacaklarına, yağmur ve aşkla ilgili şarkı sözleri yazıyorlar. ve bu insanlar istanbulda yaşıyor. facebook hesabımı donduruyorum lanet ederek.
ve şimdi anlıyorum ki dünyada ölümden başkası yalan. elbette hayat devam ediyor yine küçücük şeyler için üzülmeye devam edeceğiz. ama en azından şimdi duyarlı olmakta yarar var.
