yalnızlığım sana emanet anne.
okadar yordular okadar yıktılarki gardımı bıkmadan usanmadan her defasında, ayağa kalkacak gücüm bile kalmadı artık. kabullenir ya insan bazen her şeyi olduğu gibi olan bişeyin olmamasını bile kabulendim artık.
yalnızım evet anne yalnızım.
üzgünmüyüm bunun için sana yalan söylemeyeceğim evet anne üzgünüm, üzdüler hayalleri olan yavrunu, yaktılar, küllerini poyraza bıraktılar iyice dağılsın toparlanamasın diye bir daha. öylede oldu kaybettim kendimi savrula savrula kapında buldum kendimi küçük bi kül parçası olarak. oyüzden yanlızlığım sana emanet anne, aynı ben gibi. bize iyi bak olurmu ?
