bebekler doğduklarında dünya ile tek bağlantıları dokunma duyularıdır. bebek uzun bir süre annesini kendi vücudunun bir parçası olarak algılar. bu dönemlerde bebeği rahatlatan şeyler ona dokunulması ya da annesinin kokusunu duymasıdır. annesinin bir eşyası yanına konulduğunda o kokuyla rahatlayıp uyuyan bebekler vardır. bebeğin parmaklara asılması da onun tutunacak bir dal araması gibi algılanmalıdır. psikiyatristlerin söylediğine göre bebeklere dokunmak, sevmek, onlarla konuşmak, bebeğin gelişmesinde olumlu rol oynar. yuva çocuklarının bazılarında gelişim geriliği görülmesinin bir nedeni de bunlardan mahrum olmalarıdır.
