ufaktık baya
annemin boy boy ayakkabıları vardı
kız kardeşimin de vardı ama onlarda topuk denen o şeylerden yoktu
ama annemin ayakkabıları
renk renktiler
altlarında kocaman bişey vardı
ne işe yarardı bilmekdiz biz
ama kafamıza koymuştuk
giyecektik annemin ayakkabılarından birer tane
ilk ben denedim
taktım ayağıma
kalktım ayağa
birden boyum uzamıştı sanki
kendimi çok acayip hissettim
kız kardeşim de giydi bitanesini
ama ayaklarımız ön tarafa kayıyordu
arkada kocaman bi boşluk kalıyordu
kafamı soksam girecek
sıra adım atmaya gelmişti
attım adımımı
ayaklarım sağa sola kayıyordu
düşmemek elde değil
oturdum kıçımın üstüne
acıdı biraz
güldüm
kardeşimi de var gücümle ittirdim
oturdu kıçının üstüne
başladı ağlamaya
kalbimin atışı hızlandı
annem bağırdı mutfaktan
"murat ne yaptın yine çocuğa"
"yok anne bişi, düştü"
şebeklik yapmaya başladım hemen
gülümsedi azcık sonunda
göz yaşlarıyla karıştı gülücükler
oh be dedim içimden
ayakkabıların altındaki o şey kırılıyordu
bi filmde görmüştüm
kadın ormanda giderken kırılmıştı da eline almıştı ayakkabıyı
içim bi kere daha cız dedi
hemen ayakkabının altına gitti gözlerin
ohh!!
sağlamdı ikisi de
kardeşim zaten istese de kıramazdı
kuruyunca gözyaşları minik gözlerin
kalktım ayağa
tuttum elinden
sarıldık birbirimize
beraber attık bi adım
o ufak attı ama
ben kocaman
hiç birbirimize sarılarak yürümemiştik ki
o zaman anladım ben
beraber yürürken diğeri ufaksa ufak adım atacaktım
büyükse büyük
attık bi adım daha
bu sefer aynı büyüklükteydi
ama ayakkabıların burnu sivriydi nedense
parmaklarım acıyordu
karşı kanepeye kadar yürüdük yine de
sonra atladım
kardeşim de ben ne yapsam aynısını yapıyordu
karnım da acıkmıştı baya
"sen şu ayakkabıları yerine koy annem görmeden"
koştum mutfağa
