ben bu yazıyı sana yazmadım aslında. yazılabilecek tüm kelimelerim bitti çünkü benim. sana yazabilecğim tek bir kelime ararken gözlerine bakabilmeyi seviyorum çünkü ben. tüm cevaları orda saklanmış soruları okuyabiliyorum...
ben sana tek bir kelime bile yazmıyorum aylardır. aylardır susuyorum içime saklanmış şarkılarım sözlerinde. melodiler kulaklarımda yankılanıyor, ellerimde huzur...
günlerdir sana yazmıyorum içimdekileri ben, öyle kırılmamış ve böyle ufalanmamış olduğum zamanlarda özellikle. gülümsediğin zamanları da yazmadım, çok ağladığım zamanlarıda...
sana değil bunların hiçbiri ya da kendime. içinde biz geçen tüm cümlelerin ortak paydası bunların hepsi. biliyorum herşeyi. çalışmayan aptal ev aletleri bile hayatımın bir parçası olup onları çalıştırmayı becerebildiğimden beri biliyorum. onlara alışmış olmanın ve artık beni de dinliyor olmalarının sorumlusu sen değilsin...
tersine yüzen balıkların olduğu bir memleketten yaşatamadığım japon balıklarımın yanına gidiyorum ve hiç bir usturuplu cümle bunları anlatabileek kadar yetkin değiller şu an içimde. sen hiç olmamış masalların kahramanı olurken o kırmızı pelerinle ben hiç yaşanmamış bir aşk hikayesindeki esaslı hatun olabiliyorum nasıl olsa...
ben bunları sana yazmadım
ne yazdıysam kendime
içimden geçenleri anlatabilecek kelimeler de yok
cümlelerde...
ben sana yazmadım tüm bunları
çünkü biliyorum anlatılamayacak kadar özgürdük
özgürlük...
ben gölgendeki esareti sevdim...
uyanıp nefes almayı yeniden anımsamak gibi
şimdi ne saman gükyüzüne baksam
o penceredeki ışıldamalar gelir aklıma
evimde olmayan ve içimde saklanan...
