Ortaokuldaydım. Küçüktüm. Kafam yeni yeni bir şeylere basıyordu. O zamanlar hary potter baya ünlüydü. Kitabı elden ele dolaşırdı. Tabi parası olanların. Biz fakir veletler de kitabı okuyan zengin veletlerin anlatmalırını aklımıza yazar başkalarına okuduk diye hava atardık.
Bizim fakir arkadaşlardan birisi ödünç aldı zengin arkadaştan. Bu bize yapılan bir hakaretti. Aldatılmış hissettik fakirler olarak. Ama olayı kendi başıma çözmek istedim. Gittim tenefüste harry potterı aldım arkadaşın sırasının altından ve koydum çantama. Eğer eğer o çocuktan önce okursam namusumuzu temizlemiş olabilirdim!(akıl işte) Aldım kitabı okumaya başladım. Ertesi gün arkadaş sövüyor lan çalmışlar kitabı çalmışlar kitabı diye.
"Onun ben taaa ......, .... ... ...... ...... ......" diye giden cümleler. Tabi sesimi çıkaramadım o sülalemi sayarken ben aldım diyemezdim. Sustum ezildim.
Sonra arkadaş kitabını ödünç aldığı çocuğa parasını ödedi.
"Ya sorma ....... hangi .... bilmiyorum çalmış kitabı onunn. ...... ..... ...."
Duymamazlıktan geldim. Bu kadar akrabalarım anılmışken benim benim ama ödünç aldım diyemezdim.
Gel zaman git zaman evel zaman içinde kalbur saman içinde bu ödünç aldım diyerek kendimi kandırdığım çaldığım kitap içimde büyüdükçe büyüdü. Yıllar geçti lanet olası hep gözümün önünde. Rüyamda, kalktığımda ayna karşısında, orda burda. Aklıma niyeyse çocuğa bunu söyleyip vicdan azabından kurtulmak gibi fikir geldi. 5 yıl cesaret edemedim söylemeye. Artık çocuğun akrabalarımı anmasını da unutmuştum. Haklıydı ne yaparsın. Gariban akrabalarım. 5 yıl boyunca kafamda tipsiz tipsiz, pis dişli insanlar gükerek "çaldınnn, hırsızzzz, hırsızzsın sennnnn, sen kötü birisinnnn" tarzı cümleler kurdu. Öldüm öldüm dirildim. Ama bunca zaman sonra nasıl söylicektim. Yüzüm var mıydı o çocuğa söylemeye ? biranda tertemiz dostluğumuza kara bir leke sürülcekti. Bunu göze ya alcaktım ya da ömür boyu bu vicdan azabını çekcektim.
Kendimi toparladım, çeki düzen verdim. Açtım facebookumu başladım yazmaya. Kaç yıllık dostluğum bitcekti büyük olasılık ama bir ömür vicdan azabı çekmekten iyidir. Belki olgun davranırdı? Kendimi kandırıyordum. Kanmasam da kanmış taklidi yaparak bastım özel mesaja başladım yazmaya terleye terleye.
"Naber X kardeşim nasılsın? ne yaparsın? Görüşmeyeli baya oldu da eski dostları bi yokluyorum. Sen aklıma gelince bir şey daha aklıma geldi. içim içimi yiyor. Kaç yılldır söyleyemedim. Hatırlıyor musun ortasonda Y'den Harry pottern kıtabını almıştın ödunç sonra kitap ortadan kaybolmuştu? Ben almıştım o kıtabı okumak için aslında çalınmamıştı kıtap. Sonradan unuttum aldığımı ve sen parasını Y'ye verince söyleyemedim açıkcası aldığımı.
Senden hakkını helal etmeni istiyorum kardeşim. Lütfen.. inan yıllardır içim içimi yedi ancak fırsat buluyorum soylemeye.. Daha dürüst olmak gerekirse ancak cesaretim oldu.. Kendine iyi bak kardeşim.. Yüzüm olmasa da dostluğumuzun bozulmaması dileğiyle.."
Gelen cevap;
"Böyle bişey oldu mu lan? auhauhdauhuh hatırlamıyorum bile.. haudahdhauhdua olduysada helel olsun lafı bile olmaz..:D auhauhauhauhauh"
Bu cevabı okuduktan sonra yarım saat monitörün karşısında göt gibi kaldığımı hatırlıyorum. Şuan ne yazcağımı bilememem gibi o an da ne düşünceğimi bilemiyordum. Doğru bir şey yapmış olmalıydım ? E neden kendimi salak gibi hissediyordum? Yıllarca bunun için mi vicdan azabı duydum lan ben ? Adamın attığı cevaba bak. Emeğe saygı diye bir şey var az adam düzgün bi cevap atar resmen maytap geçmiş benle. O mesajı yazana kadar dötümden kaç litre ter döküldü haberin var mı ?
Siz de gülmeyin. Bu entryi girene kadar kaç litre ter döküldü haberiniz var mı ? ühühühü
