şöyle oluyor, elimizde unutulmaya yüz tutmuş birbirinden alakasız bir çok marjinal bilgi varsa alıyor, pek fonksiyonel olan silikon tabancası kıvamında mantığımızla birbirine yapıştırıyoruz. sonra evimizin ofisimizin, sosyal çevremizin en kalabalık yerinde gururla sergiliyoruz. (bkz: ben yaptım oldu)
güzel bir şeydir esasında komplo teorisyenliği, zihni açar. ama insanları bu kadar paranoyaklaşmış bir ülkede asla denenmemeli bile. ya da en güzeli bırakalım işi ehillerine onlar üretsinler.
ama bizim tespit sıçmaya ve akabinde inançla sıvamaya ölesiye meraklı insanlarımız durmuyor efenim. bir de ürettikleri komplolara inanıp bunların ateşli birer savunucusu haline geliyorlar.
bunların son moda örnekleri 'amerikanın oyunları' başlığından çıkıyor. evet, amerika kaypaktır en adi şerefsizdir, türlü türlü huyu, oyunu vardır muhakkak. ama güzel kardeşim bir sakin ol. destur. sen yemek pişirirken, onu yerken izlediğin yöntemi, saçını yıkadığın şampuanı, okumakta olduğun her kitabı, izlediğin her filmi amerikanın oyunlarının bir parçası sanar da paranoyaklaşırsan memleketi kim kurtaracak. ama yok iyisi mi otur evinde, kapat camı kapıyı, yeme, içme, okuma, izleme, konuşma, en iyisi budur. ama dur o da olmaz, kimbilir belki bu da amerikanın bir oyunudur.
(bkz: çok dertliyim be sözlük)
