gün içinde karşılaşılan ve ilişki kurulan insanlardan sıkılıp, bu şekilde mutlu olmamak akabinde gidilecek bir yoldur. olay psikolojik travma boyutuna getirilip "niye böyle?" diye sorulmadığı sürece, kişi mutluysa kimseye zararı yoktur. tabi asosyalliğin getirdiği mutluluk sanrısıyla gerçekten mutlu olmak arasında da ince bir çizgi vardır. siz hala eskisi gibi normal bir insan olarak kalıp, sadece insanlarla fazla muhatap olmamaya başladıysanız fakat onlarlayken normal insan gibi davranabiliyorsanız; fazla kalabalığı, patırtıyı ve insanı sevmeyen birisinizdir. şen şakrak, eve girmeyen birisi olmak zorunda değilsiniz. bu da sizin tarzınız olabilir.
ha yok 15 günde bir insanların zoruyla oflayıp puflayarak sokağa çıkıyorsanız bi' oturup düşünün. normal insan "sokak göreydik lan" deyip bir yürüyüşe falan çıkmalıdır yani bu süre zarfında. hehe.
