eskiden giyilen tişörtün, anne vb. insan tarafından, toz almak için kullanılan bir araca çevrildiğini görmek.
hacım tuvalete doğru gidiyorum. çok fena sıkışmışım. annem yolu kapamış. geçemiyorum. neyse, dedim; 'anne çekilir misin?' falan. 'tamam yavrum.' dedi ve çekildi. tuvalete girmek için sağa doğru bir kavis yaptım. yapar yapmaz yerde bir imge belirdi. ama böyle bir şey olmaz. ıslak tişört, kap kara bir görünüm almış yerde yaygın bir şekilde duruyor. biraz eğildim, baktım. işte o anda, resimdeki bütün saatler eridi. zaman durdu. ahanda benim aylar önce giydiğim tişört. o tişörtle, onca anılarım oldu, onca yer dolaştım, onca pisliğin içine girdim-ki en son okulda giymiştim-, ona, onca bira dökmüştüm... içim acıdı.
mahsun kırmızıgül, bıraksın dağlardaki insanları, huzur evlerini, arka sokaklarda yaşayan doğuluları. gelsin bunun filmini çeksin. o duyguyu kamera yardımıyla insanlara aktarsın. günler önce giydiğiniz şey, orda kap kara vaziyette, yerde duruyor. kaç kıza, bak benim ne güzel tişötrüm var diye göstermeye çalıştınız halbuki. ama simsiyah yerde yatıyor. eski sevgilini, yeni, piç, bir lavukla görsen hüzünlenmezsin o kadar. yeminle.
tuttum. banyoya doğru farklı duygularla ilerledim. evet evimiz riçi riçin evinin bir kopyası olduğu için git git bitmiyordu. yaklaşık 100m. sonra banyoya ulaştım. içinde su olan pembe bi kabın(belliydi bunun yeri olduğu) içine bıraktım. koşarak çıktım evden. bir 200m.de bahçeden çıktım. köşedeki lokale gittim. bir bira söyledim. tam içerken, tam tutamadım biraz üstüme döküldü. 'bir gün seni de öyle yapacak' dedim tişörtüme. ona da bir bira söyledim. sarhoş oldu ibne.
