zamanla değişebilir gerçektir. kanun saymayız onu bizim köyde.
yıllar yıllar sonra gelen edit: bunu ders çalıştığım bir perşembe gecesi yazıyorum.
aslında ders çalışmak zorunda da değilim, çalışmadan da geçebilirim bu dersi. ama bu stajdan aklımda bir şeyler kalsın istiyorum. ilerde karşılaşabileceğim vakaların sıhhati açısından. neyse konumuz bu değil.
ben ne zaman bu kadar gevezeleştim?
normalde az konuşur çok yazardım ama fark ettim ki şu ara çok konuşur olmuşum. az yazdığım da sözlükten belli.
ve bu yazdığım entrynin ne kadar çirkin olduğunu fark edip el atmam gerektiğini düşündüm sonunda. uzun zamandır bu çirkinlik gözüme takılıp duruyordu eksi aldığından.
şimdi.
aşığım. nerden biliyorum? ne yaparsa yapsın, kızıyorum, küsüyorum, tehdit ediyorum ama sonunda gelip bana bir sarılıyor.. adeta dizlerimin bağını çözüyor kerata. kötü bir şey mi? iyi olduğunu söyleyebilir miyim? yanıtsız bu sorular. kendimi iyi hissediyorum ama bir yandan da hapsedilmiş gibiyim. insanların birini yıllarca sevdikten sonra başkasını nasıl sevebildiklerini anlayamıyorum mesela. güzel bir kadın ya da erkek gördüklerinde, birini sevdikleri halde nasıl diplerinin düştüğünü de. ben yoldan geçen hiçbir erkeğe bakmadığımı da fark ettim. farkında olmadan yapıyorum bunu.
kıskandınız di mi?
çok normal.
ama ama ama ya canım yandığında? işte o can yanmasını asla kıskanamazsınız. affetmekle mükellef olduğum bir can yanması o çünkü. affetmezsem, o bana bundan sonra sarılmazsa bir kaç organım birden iflas edecekmiş gibi hayatımın içine dahil oldu adeta. işte bunu kıskanamazsınız. içim onun varlığıyla mutlu. bunu da kıskanamazsınız.
bu kadar.
aşk, yalan değil. var ama az var diyelim, bu entry de biraz düzelmiş olsun. eskisini silmeyelim de niye bu kadar dert ettiğim anlaşılsın.
