yıllar önceydi. ev arkadaşımla sıkılan canımızı nasıl eğlendireceğimizi düşünürken, içimizdeki en parlak zekalı(!)insan olan benim aklıma dahiyane bir fikir geldi. süper bir aşk mesajı döşeyip herhangi bir numaraya yollayacaktık. nitekim yaptık ama ne mesaj..aşkım pazar günü buluşuyoruz değil mi, bak zor izin aldım, seni çok özledim, çıldırıyorum seni görmek için..ve daha buraya yazamadığım ne müstehcen cümleler. mesaja cevap gelmedi fakat 10 dk. kadar sonra sabit bir numaradan arandım. yaşlı bir amcanın sesiydi karşıdaki. bana, kim olduğumu sordu ve akabinde mesaj yolladığım numaranın sahibinin, oğlu olduğunu ve mesajı gelininin okuduğunu söyledi. kadını ikna edemediklerini, kendini odaya kapatıp ağladığını söyledi. o andaki pişmanlığımı anlatamam sözlük. şu an duyduğumu da anlatamam. akıbetleri konusunda hiçbir fikrim yok ama dünya gözüyle bir helallik istemeyi ne çok isterdim o insanlardan. tek tesellim, o yıllarda çocuk olmam, aklım ermiyormuş demek ki. allah affetsin beni be sözlük.
