1.
-
ozan arifin alparslan türkeşin vefatının ardından yazdığı şiirdir.
Dört Nisan
Dört nisan doksanyedi, alelade gün değil,
Kara günsün, kara gün, bu bir gerçek, kin değil,
O kadar karasın ki, tarifin mümkün değil,
Başbuğ'un başımızdan çekildiği günsün sen,
Dünyanın başımıza yıkıldığı günsün sen!
Çekildiği diyorum, sor bana hele "niye"?
Çünkü dilim varmıyor, O'na öldü demeye,
Varmasa da mecburum, mecburum söylemeye,
Bize yetim gözüyle bakıldığı günsün sen,
Dünyanın başımıza yıkıldığı günsün sen!
Çok acılar görmüştüm, ama bu kadar derin,
Olanı görmemiştim, bu da senin eserin,
O kara akşamında, kapkara bir haberin,
Beynime kurşun gibi sıkıldığı günsün sen,
Dünyanın başımıza yıkıldığı günsün sen!
Belki senin suçun yok, belki benimki hata,
Her can günün birinde göz yumacak hayata,
Fakat sen başkasın, sen var ya sen, adeta,
Ciğerimin yerinden söküldüğü günsün sen,
Dünyanın başımıza yıkıldığı günsün sen!
Altaylar'dan Tuna'ya libas giymiş hüzünden,
Özünden ağlıyor bak, bütün Turan özünden,
Müslüman Türk evladı olanların gözünden,
Yaş yerine kanların döküldüğü günsün sen,
Dünyanın başımıza yıkıldığı günsün sen!
Başbuğ Türkeş yok artık, bulabilmek imkânsız,
Herkesin acısını bilebilmek imkânsız,
Her yüreğe tercüman olabilmek imkânsız,
Her yürekte bir ağıt yakıldığı günsün sen,
Dünyanın başımıza yıkıldığı günsün sen!
Türkeş gibi bir lider ne çıkmıştır, ne çıkar,
Yıkar O'nun acısı, Arif'i artık yıkar,
Ateşin kanunudur, düştüğü yeri yakar,
Bozkurtların boynunun büküldüğü günsün sen,
Dünyanın başımıza yıkıldığı günsün sen!
