sevgiler tutti frutti'yi oynatıcıya koyup play tuşuna basan eleman,
pazarda domates seçen memurun telaşesiyim ben. hızlı adımlarla yatsı namazına yetişmeye çalışan hacı amcamın sık adımlarını atarken en büyük yardımcısı 39 numara ayakkabıyım. yeni gelinin gerdek gecesinde yataacağı sunta yatağın arka tahta bacağıyım. kırılmaya, koşuşturmaya, ezilmeye alışmışım. bir barajda biriken su gibi durgun ve bir o kadar da enerji doluyum. gözümden akan yaşları barajıma bağışlıyorum gecenin ortasında camiye bırakılan bir bebeğin ailesi edasıyla. hüzünlüyüm çünkü. hayatın manasızlığıyla boğuşuyorum. yaşamın sonsuzluğunu ve bitirebilirliğini. ölümün keskinliği düşüyor zihnimin tenha odalarına.
kalabalıklara karışınca yalnızlığının giderildiğini düşünen zavallılarla aynı dünyada fotosentez yapmış sebzelerle beslenmekten pek de gurur duymuyorum aslında. ama bu acıya da katlanabilecek kadar güçlüyüm. farkındalığın farkında olmayan koyunlarla aynı toplu taşıma aracına binmek ironinin oynadığı bir voltaire sahnesine benziyor.
büyük kaçışların planını yaparken sıradanlığın pençesine takılıyor her insan. terketmenin verdiği hazzı yaşayabilecek kadar güçlü değiller. onlar bir prospektüsün yapılması gerekenleri gib yaşıyorlar hayatı. sabah aç karnına akşam aç karnına günde iki defa tekdüzeliğinde gidip geliyorlar iş yerlerine.
mutsuzluklar sarıyor susuz bedenleri. yaşama olan tutkuya susamış bedenler.
hergece yarının farklı olması umuduyla yatıyorlar yataklarına.
gözlerden akan yaşlar...
mağrur bir tavırla bağışlıyor kendini o bilinmez baraja...
