bir tercih ve çabanın sonucunda elde edilmemiş bir şeyin mutluluğa, gurulanmaya vesile olması ve bunu da bilimsel bir gerçekmiş gibi rasyonel bir zemine oturtma gayreti güdülmesi hem komiktir hem de zavallıcadır. türküm ve türk olduğum için kendimle ne kadar gurur duysam azdır, bir kürt, ne mutlu kürdüm diyene gibi abidik bir davanın peşinden sürükleniyorsa, kesin kanı bozuktur mealindeki sürrealist yaklaşım; gayriihtiyari bir şekilde gerçekleşmiş etnik bir mensubiyetin neresinden bakılırsa bakılsın, mutluluk kaynağı olduğunu izah etmeye güç yetirecek düzeyde delkanlı olmadığını ıspatlar. ben türküm gurulanmalıyım; o kürt yerin dibine geçmeli cümlesi ve bunu can ı gönülden sarfedenin ahlaki tutumunu tayin eden ultra milliyetçilik damarları çoktan yerin dibine geçmiştir.
mesela diyorum; türk olmasını üstünlüğüne sebep sayan ve türklük ayrıcalıktır diyen insanın; gerçekte türk olmadığını etnografik dayanaklarla ıspatladığınızda bu gururdan vazgeçip, tüh be yıllarca boşuna gururlanmışım, mı diyecek? türk olmanın üstünlüğe gerekçe olduğunu kabul eden insanın türk tanımında var olan üstünlüğe eyvallah diyelim ve kabul edip, tamam türk eşittir üstün diyelim. peki bu üstünlüğe vakıf olabilmek için ne tür bir çaba sarfettin sorusuna cevabı ne olacak acaba? bence böyle gaydırı guppak bir üstünlük iddisı olan insanın kendisi değil de babası ve annesi gururlansın. çünkü sözkonusu şahsın mensubiyetinden mesruriyet duyduğu millete dahil etme çabası ilk etapta anne ve babasının kararı ve bir takım faaliyetleriyle oluyor. ya da bakıp bakıp gülelim.
