sanılanın aksine birçok insan, bir çıkış yolu bulamadığında, aslında farkında olmayarak kendini bir şey zanneder ve gerçekten de mutlu olur. zannedebildiği ölçüde mutlu olur. insanın sahip olduğu veya kendine yakıştırdığı her sıfatın bir mükemmeli vardır. dahası, her sıfat, zaten kafamızda oluşturduğumuz o mükemmel özelliktir, bir fikirdir yalnızca, ulaşmak istediğimiz son noktadır...
hep birilerini yargılarken, ya da yaftalarken aslında; kendini ne kadar eleştirir ki bunu sorgulamak gerek...
Adamın biri kendini buğday tanesi zanneder, nerede tavuk görse köşe bucak kaçarmış. Akıl hastanesine yatırmışlar. Uzun süre tedavi görmüş, sonunda doktor, iyileştiğine kanaat getirmiş, yanına çağırmış: "iyisin değil mi evladım, artık sen buğday tanesi değil koca bir adam olduğunu anladın! Kendini buğday tanesi zannetmek gibi bir sorunun yok sanıyorum artık!" "Evet, iyiyim," demiş adam, "buğday tanesi olmadığımı öğrendim!"
Ve taburcu edilmiş. doktoruyla vedalaşmış, hastaneden çıkmış... Ne var ki çok geçmeden, doktor bir bakmış, adam kan ter içinde koşarak geri gelmiş ! "Ne oldu evladım, bu halin ne, neyin var?" diye sorunca doktor; adam, "Efendim!" demiş, Bende sorun yok! Ben buğday tanesi olmadığımı öğrendim de... Bunu tavuklara da öğrettiniz mi ?..."
