osho bir kitabında bahseder, hayatımızı ya tamamen manevi amaçlar, yada tamamen maddi amaçlar uğruna yaşamamız, bizi başarıya götürür.
-------------
anarşizmin * temelinde yatan "hastalıklı" insandan kurtulabilirsek, yeni jenerasyonlar gercekten bunun değerini anlayacaklardır. daha doğrusu değer olması gereken bir durum da yoktur. bıyık sarkıtmanın milliyetçilik olarak algılandığı bir ülkede yaşıyorum.. fakat 1978'de almanya'da toplanmış kalabalıkta ki erkeklerin büyük coğunluğunun aynı bıyıklarla hep bir ağızdan bella ciao söylemeleri cok manidar.
dış görüntünün önemsizliğine dem vurup, şu anki duruma bakarak kimsenin istediği gibi giyinip sac sakal uzatmasını bekleyemeyiz elbette. ama devrim veya devrim niteliğinde ki gelişmeler bir günde olabilecek şeyler değildir.
bunları değiştirebilecek olanlar benim, sensin.. başkası değil..
ben kendimden başladım.. sen de başlayabilirsin emin ol. rock metal dinlediğin için küpe-zincir takıp, arabesk dinlediğin için tesbih tutmak zorunde değilsin.. bardağı dolu mu boş mu diye yargılamaktan vazgeçip, onu sadece bardak ve su olarak gör; ve öyle sev.. kabullen.. kabullendiğin kadar isyan et, karşı çık..
dış görünüşünle seni yargılayanları umursama, umursanmak bir insana verilecek en güzel hediyedir. keyfince giyin, keyfince saçını kestir. saçını pembeye boyatınca niye aykırı olasın ki?!? pembe renk skalasında yok mu? siyahken sarıya boyatanlar kendilerine karşı dürüstlerde sen mi değilsin sanki?
farklı olmak adına, marjinal olmak adına böyle şeyler yaptığını söyleyenlere "bu benim?!? sen kendin değilsen, istediğin gibi giyinip taranmaya, aynanın karşısına geçip işte ben buyum deme cesaretini bile gösteremezken; nasıl olurda beni yargılarsın" de..
fakat elinde tesbih tutan adamı da yargılama.. belki o da kendinde değil, yada tamamen kendini bulup, onu kendi içinde imgeleştiriyor.. sen gene de yargılama..
yada yargıla.. ne de olsa sistem diye bir şey var.. yoksa yok mu..
