yine de bir kardeşe sahip olunduğu için binlerce kez şükredilesi durumdur.
büyümektedir, ama gözünüzde hala ilk günkü ana rahmi kokan küçük yaratıktır.
onun da bir insan olduğu düşüncesini bir türlü oturtamazsınız kafanıza ilk senelerde.
herkesten her şeyden çok sevdiğinizden midir nedir öldürürcesine bir muamelede bulunursunuz ona.
en çok onu hırpalarsınız, en çok ona sardırırsınız, en çok ona patlarsınız.
en az tepkiyi o gösterir ilk yıllarda size, çünkü onun bir numaralı örneği sizsinizdir; tapındığı, bayıldığı, muhtacısınızdır.
bunun farkına vardıkça ezesiniz gelir onu, hakimiyet egonuzun en iyi tatmin edildiği andır o an.
ancak o artık büyümeye başlar ne yazık ki; görmeye, farketmeye ve anlamaya başlar.
kendisine yapılan muameleyi idrak ettikçe agresifleşir haliyle.
sonra da "bu ne biçim çocuk lan böyle?! niye böyle oldu bu yahu!" sorusunu bazen öfkeyle bazen çekinerek sormaya başlarsınız, bilinçaltınızın en derinlerindeki o silik suçluluk duygusunu görmeyerek ya da görmezden gelmeye çalışarak...
