doğal bir hak olan insanca yaşama isteği için iktidarların bunları bir hak değil de, lütfettikleri bir şeymiş gibi sunmaları alışık olduğumuz bir tablo. üstelik sıradan insanların "devletlü padişahum" reflekslerine de ilk kez görmüyoruz. bu devletluların elbette geldikleri bir gelenek vardır ve hak olanın ne olduğunu bilmemektedirler. ancak bir de işin diğer boyutu sendikal alandaki bürokrat tipi sendikacılık anlayışıdır. sanki sendikalar gücünü emekten alan kitle örgütleri değil de, bir baskı unsuru veya hariçten gazel okuyan örgütlenmeler. hal böyleyken mücadele mesajları verenlerin daha kendi sendikalarına yönelik saldırılara karşı etkili bir çıkış yapamamış olmasıyla beraber hükümette işi rahatlıkla idare edecektir. "genel greve gideriz." tehditi ne yazık ki artık sökmüyor; çünkü örgütlülük nedir onu da unuttunuz sendika başkanları. o koltuk ne kadar tatlıysa artık yılın 1 günü dışında samimi bir iş yapılmıyor. ondan sonrada ancak işi tehtid etmek oluyor, iş eyleme gelince ise kaçılıyor. bu anlayışın yıkılması elzemdir. emekçilerin haklarını araması mücadeleci bir sınıf sendikacılığı ile işçi birliklerinin örgütlenmesine bağlıdır artık.
