(bkz: eğitim zaiyatı)
biz erkekler askere gideriz. borç öderiz, borçlu doğar her erkek. ve bu borcu bazılarımız yürekten öderiz, bazılarımız ise isteksiz. ama öderiz!!!
her savaşta biz ölürüz, sevdiklerimize bir zarar gelmesin diye. biz ölürüz seve seve. çünkü biz onlar için yaşarız.
dört cana mal olmuş bu olaya 1,5 gramlık beyniyle mantık yürütenler; 15-20 dakika -ki tam olarak süre belli değil- pimi çekilmiş bombayı tutmak nasıl bir duygudur sizce? elinizde gevşediğini farkedememe olasılığınız nedir peki? bu salaklık mıdır yoksa çaresizlikten doğan stres mi?
kafasında gözlük unutan kişiler varken siz bu kadar stres altında yapılacak hatada mantık arayan zavallı trombositlersiniz.
teğmen mandalı gevşetmeden bombayı başkasına veremezmiş de bla bla bla. askere gidin de görün bakalım ne nasıl yapılabiliyor?
askerde kaza adı altında ölen çocukların vebali kimin üzerindedir? bir askerin salaklığını ölçme hakkını kim bu organizmalara vermiştir? bir askerin saf/beceriksiz/sakar/salak/panik/dalgın olması önun ölmeyi hakettiği anlamına mı geliyor?
her rütbeli bu kadar psikopat değildir, doğru söylüyorsunuz. ancak var işte aralarında tek hücreliler, yapacak tek şey arınmak.
iş bu yazı askerlikten teğmen olarak terhis olmuş biri tarafından yazılmıştır. ölen askerlere allah rahmet eylesin, mekanları cennet olsun.
