sevgiyi öğretebilmek... (ne kadar öğretilebiliyorsa) esas olan; yürekte yeşertip meyve vermesi. Böylece ne sevenin ne de sevilenin kaybolması; sevenle sevilenin birbirini kendilerinde bulmuş olması ve o zaman sonsuza dek ayrılmamak...
bazen bir sığınak ararken durulmaz fırtınaların içinde bulduğunda insan kendini ve kendinin sakini olmak isterken; sevilenin de evrenin sakini olmak isteyişi, sevenin ise olmayacak bir barışı arıyor olması. oysa sevilen tüm kötülüklerle savaşmak isterken seven küçücük bir çocuk. sevilen, küçükken çok büyümüş; Seven dünyadan kopup yıldızlara ulaşmak isterken; sevilen yeryüzüne karşı sorumlu tutarken kendini, seven bir ağacın gölgesine sığınıp yaşamak isterken; sevilen ülkesini ararken; Yolları aydınlık, insanları ümitli ve huzur dolu olan bir ülke. seven kaybolmak istiyor ama sevilen diyor ki; "ben seni kaybetmek istemiyorum." seven susuyor... sevilen haykırıyor "Kalbim paylaşılamayacak kadar senindir. Seninle bile. (Ama bilmiyorum sen bu kadar bende misin ? )"
sevginin varliğı ne kadar güzelse, insanın kendisini mutlu hissetmesini sağliyorsa sevmek de sevilmek de olacaktır hayatımızda. kimimiz seveceğiz kimimiz sevilecek... kimimiz ağlayacağız gecelerce kimimiz sevinç çiğlıkları atacağız defalarca... en zor tarafı da bu olsa gerek; sevmek mi sevilmek mi? hangisi daha az acı verir insana ?
Sevgiyi görmek ya da göstermek; önemli olan her ikisinin de değerini bilmek; önemli olan yüreğimizdeki sevginin gücünün farkına varmak; hayat boyu öğrenebileceğimiz en önemli şey; sevmek ve karşılığında sevilmek olduğudur.
