geceleri yastığa başımızı koyduğumuzda kurduğumuz hayallerin odak noktası olan insan ansızın çekip gittiğinde öznesiz kalan hayallerimiz gibi hayatımız da değersizleşir gözümüzde. sıfatı ne olursa olsun " o " gittiğinde çok şey değişir. pembe panjurlu hayallerin yerini rakı masalarında çizilen fütüristik mutluluk tasvirleri alır.
mutluluğu soyut ve sürreal bir kavram olarak kabul edip onu belirli bir kalıba sokma çabalarından vazgeçersek ve hayat sahnesini bir tual olarak düşündüğümüzde ; ilk üç kadehten sonra zamanı, hayali ve umudu karıştırır beyazı elde ederdim, bembeyaz bir gelecek çizerdim. bir kadeh sonra ateşi, sadakati ve fedakarlığı karıştırır kırmızıyı elde ederdim, aşkı çizerdim. ve bir kadeh sonra da karanlığı, hatayı ve pişmanlığı karıştırır siyahı elde ederdim, geçmişi silerdim. son kadehten sonra kupidon'a her gün ne içtiğini sorar ve genç capulet ve montague'lere iyi geceler dilerdim.
