o da bir şey mi ki yahu? sevgilim olmasını istediğim bir güzel vardı vaktiyle. aynı kampüsü paylaşırdık bu hanfendiyle. her gün abartısız her gördüğümde kendime çeki düzen verirdim. hiç bir kanala yönelmez ona ulaşacak en kısa yolu arardım. bu böyle devam etti biraz. dedim ki kendi kendime;
'' - journal napıyorsun evladım? bu genç yaşında bağlanmak mı? hah o da nereden çıktı azizim? git dolaş biraz kendine gel. daha gençsin körpesin. başkalarına bakmamakta ne oluyor yani? bakacaksın aslanım bakacaksın. göreceksin güzelim göreceksin. güzel olan ne varsa tadacaksın tabii ki. haydi abicim şimdi makul miktarda nefes al ve sonra ver. daha da sonra kampüs dışına çık. araban varsa bin, aç mp3 çaları. sun roof'un varsa şahane. aç onu da. gel kendine. vurma prangaları. ben arkandan su dökerim. haydi yolun açık olsun.''
işte böylesine bir diyalogumuz olmustu içimdeki birinci ve ikinci tekil şahıslar ile... ben olan ben sanki benden daha büyükmüşcesine öğütler veriyordu. ilk istişarede; '' haha hasbama bak'' desem de, 5 dk sonra beni etkilemişti kurduğu cümlelerle. içimdeki ikinci tekil şahısa baş kaldıramadım, sözünü dinledim ve göçüp gittim. dediklerini uyguladım ilk zamanlar ve çok hoşuma gitmişti. ohh ne de güzel diyordum. ''hayatın tadı da buymuş bee'' diyerek kendimi tatmin ediyordum. çok geçti üzerinden ve şunu anladım; bana öğüt veren ben, yani sen beni kandırmıştın. ve onu da kendine saklamıştın. beni uyutup sevdiğim güzeli kollarına almıştın. nefret ediyordum ben olan benden ben...
