zordur dostlar...
hele canından çok sevdiğin bir insan tarafından sevilmediğini anlarsan...
hele evlendikten sonra hayatını adadığın kişi tarafından sevilmediğini anlarsan...
hele uğruna herşeyden vazgeçtiğin kişi tarafından sevilmediğini anlarsan...
zordur dostlar, çok zordur...
insanı üzer, kalbini sıkıştırır,
önce yok canım dersin, sen kendi kendine evhamlanmışındır, sen onun için öl dese ölecek, istediği herşeyi yapan birisindir...
sana sürekli "seni seviyorum", "sensiz yapamam", "ne olur beni bırakma" dediği kişisindir...
"ne olur beni bırakma", "beni aldatma"...
için için düşünürsün, iyi ama neden bunları bana söylüyor?
ben onu bu dünyadaki herşeyden çok seven kişi olarak nasıl onu bırakabilirim?
ben gözüm ondan başkasını görmezken nasıl onu aldatabilirim?
ve en sonunda anlarsın ki...
o dediği sözler esasında kendi içinde bastırdığı düşünceler...
ama bunu anladığında senin için artık çok geçtir...
aslında sen onun için önemli değilsindir, onun sevgisine sahip değilsindir.
sadece onun hayatta şu an için tutunabildiği bir dal, kendini daha iyi hissetmesini sağladığın bir platformsundur...
sonra ne olur?
önce kendini sevdirmeye çalışırsın, iki kat ilgi, iki kat sevgi gösterirsin...
şımarır, iyice hayatı çekilmez yapar...
sonra asabileşirsin, ona bir zarar veremeyeceğin için kendini yer tüketirsin...
umursamaz, ne halin varsa gör der...
üzülürsün, sineye çekersin ve...
terkedileceğin günü beklersin,
her gün acı çekersin...
zordur dostlar, zor...
hemde çok zor...
