kötü geçen bir sınavı açıklamak için "çalışmadım"ı kullanmak zorunda kalırdık, ki bu da bir çok yasağa ve yaptırıma yol açardı... ya şimdi? "hoca bana taktı..."
takımı kaybeden bir antrenör "antremanları hatalı yaptırdık" derdi, ama şimdi? "böyle hakem olur mu, insaf!"
kitabı satmayan yazar "zaten ilkokulda da dilbilgisi kısmını yapamazdım" diye itiraf etmek zorunda kalırdı, oysa "yayın evi ne kadar dandikmiş" var şimdi!
*
yalansız dolansız bir hayat düşünemiyorum... hani şu filmdeki gibi, avukat baba kızına yalan söylememe sözü verir de tüm hayatı alt üst olur ya, o hesap!
"inan ki şu anda seni düşünüyordum tam da!" diyeceği yerde insan "aaa, hiç aklıma gelmedin valla!" demek zorunda kalırdı ki takdir edersiniz ki sayısız küslüğe neden olurdu bu da!
"seni az sonra arayacaktım!" diyeceğimiz yerde "seni aramayı hiç düşünmüyordum!" derdik...
güzel mi olurdu?
bırakın yalan dolan dünyamızda dürüstlük çabasını, bırakın... olamayız dürüst falan zira yalan, artık toplumsal bir kural oldu çıktı..
