Şu sıralarda beni en iyi anlatan sözcük bu sanırım. Sana uzağım, seni görme gibi bir şansım yok. Fakat sıkıntı verici olan bu hareketsizlik haline rağmen bir hareketten öyle çok korkuyorum ki. Hiçbir şey yapacak gücüm yok. Zamanın kolumdan çekmesini ve beni sürükleyerek götürmesini dilemek zorundayım.
ilginç bir his bu; aşka benziyor. Aşk olması gereken ama aşk olmayan bir duygudan çıktım yeni. Her şey hazırdı ikimiz için de; anlama, anlaşılma, uyum, benzerlik; Ama aşk yoktu, çok aradık yastıkların altına, kapı aralarına baktık fakat aşkı bulamadık. Şimdiyse neresinden tutsan mantıksızlıktan ellerimin yapış yapış olduğu bu yalnız yapayalnız en yalnız çok yalnız oyunda belki sadece oyunun büyüsüne kapılıp aşkı buldum. Aşığım demememin tek nedeni kendime gülmekten korkmam. Etrafımdaki insanlar bana zaten gülüyor, etrafı boş verdim yine de seni kimseye vermeye niyetim yok.
Aşığım desem sen de bana güler miydin?
Merak etme sana söyleyecek başka şeylerim var. Başka hikayeler anlatacağım sana. Elimde olsa susardım vallahi. Susardım korkağın önde gideniyim belki. Ama kalbimden öylesine akıyor ki kelimeler susturamam biliyorum kendimi. Yüzünü gördüğümde açılacak dilim, reddedilmenin biri bin parayken sana uzun uzun hikayeler anlatacağım.
Zaman beni al götür
Götürsün beni zaman, korkuyorum diye ağlamalarımı duymadan. Zamanın akışında boğula boğula sana geleyim. Kimbilir belki sen beni uzun bir zamandır ulu bir çınarın gölgesinde bekliyordun, sakın beni kurulama, anadan doğma ve sırılsıklam geldim sana...
