özellikle ramazan ayında teravih namazının kılınmaya başlamasıyla birlikte her şeye olduğu gibi camilere de bir renk, bir hareketlilik gelir. özellikle mahallenin çoluğu çocuğu camilere doluşur. kendilerince namazlarını kılarlar, tabi bunun büyük kısmı kıh kıh kıh diye gülerek geçer. kendilerince eğlenirler, adı üstünde lan çocuk!
bu kişi genelde 50 yaşın üstünde, tercihen hac vazifesini tamamlamış, sakallı yaşlı bir amcamız oluyor.
şimdi amcamın bağırması kendince haklı olabilir, evet orası oyun parkı değil, çocuk yuvası hiç değil. orası bir ibadethane, belli bir ciddiyeti, önemi var. saygılı olunması gerek.
eyvallah...
ama zaten büyüyünce, şu an bulaşmadığı, yaşamadığı gerçek, kirlenmiş dünyadan nasibini alacak bu çocuklar, o temiz ruhları bu dünyanın pis işleriyle, dertleriyle bunalacak, kararacak. belki 5-6 sene sonra yolunu bile unutacaklar lan buranın. ama zaten vakti geldi mi o mekanın ciddiyetini kavrayacak!
bırak da aklında burası hep arkadaşlarıyla oynadığı, eğlendiği bir yer olarak kalsın, niye o saf, kirlenmemiş dimağına, camiyi asık suratlı, sakallı zırt pırt bağıran adamların takıldığı bir yer olarak mıhlıyorsun? camiyi korudğunu sanarak ağzından çıkan bir kötü söz, belki ileri gidip, haddini aşarak attığın bir fiske, o çocuğun bir daha camiye adım atmasını engelleyecek? öbür tarafta bunun hesabını nasıl vereceksin? orda çocuk sesinden arındırılmış bir ortamda kılacağın bir-iki rekat namazla cennete gidebileceğini gerçekten zannediyor musun o çocukları, o kutsal mekandan soğuttuktan sonra?
bırak, dokunma oyunlarına, belki büyüdüğünde ruhunu sıkıp, daraltan bu dünyadan kaçmak isterse, o oyunlarının, o ''çocukluğunun'' hatrına gelir ve dinlendirir kirlenmiş ruhunu orda.
peygamberimiz değil miydi, secdedeyken sırtına çıkıp oyun oynayan torunlarının oyununu bozmamak için uzun süre secdeden kalkmayan?
