kendi kendime nutuk attığım boş meydanda bir gün kulağıma alkış sesi geldi. ilk başta hayal zannettim, ama baktım ki gerçekmiş. yaklaştığımda gördüğüm kişi tanıdıktı, daha iyi tanımaya başladıktan sonra farklı bir yabancılık da hissetmedim. Boş arazide nutuk atan egomu şişirmesi bir tarafa, duygu baloncuklarını etrafa üflemesiyle rengarenk bir dünyaya girdim. En solgunundan en canlısına, bu renk armonisinde hala görecek çok şey var. Ve artık nutuklarımı atarken biliyorum ki, gözlerimi kapatıp hayal edeceklerimin alası gökyüzüne süzülürken gün ışığını binbir farklı renge ayıracak.
