şimdi ben, kemal adında, 16 yaşında bir gencim. annem, bundan seneler önce ölmüş olmasına rağmen, dört aylık bir kardeşim var. babam, ben ve kardeşim, vicdanın artık var olmadığı, heryerin gri tonlara büründüğü, suçluların kol gezdiği şehir, bursa'da yaşıyoruz.
ve bir gün savaş çıkıyor.
babam, kardeşimi kucağına alıyor, ormana doğru kaçıyoruz. peşimizde, hemşire kılığında bir çete var.* kaçarken bir ara arkamızı dönüyoruz, güneş batarken, şehirden dumanlar yükseliyor. rüzgarla savrulan çimenlerin arasında, babamın gözünden iki damla yaş süzülüyor.
kaçmaya devam ediyoruz.
hemşire kılığındaki çete, ormanda bizi kovalarken akla hayale gelmeyecek taktikler uyguluyorum, babam zekama hayran kalıyor, "bilgisayar oyunlarından." diyerek geçiştiriyorum. güneş batalı çok oluyor. zifiri karanlıkta, ellerinde ameliyat masası ışıklarıyla, hemşireler bizi arıyor.
yakalanmak üzereyiz.
o kadar yakınlar ki, yürürken çıkardıkları sesleri duyabiliyoruz. kardeşimi tek hamleyle babamın elinden alıyorum, biraz düz ve açıklık bir alana bırakıyorum. alnından öperek çalıların arasına saklanıyorum. babam anlamıyor. hemşireler bebeği alıp gidiyorlar.
güneş doğuyor.
çalıların arasından çıkıp, şehire doğru ilerleyen hemşirelerin arkasından bakıyoruz. "neden?" diye soruyor babam. hemen anlıyorum.
"çünkü..." diyorum.
"çünkü yeni doğmuş bedenler, alabildiğine saftır baba. bak şu önünde duran şehire, buraya bir damla saflık katmak yapabileceğimiz en büyük iyilik. birgün vicdanlar kıpırdarsa eğer, bu bizim sayemizde olacak."
yeşillikler arasında ayakta dururken kamera yamaçtan bana doğru yaklaşıyor gözümde iki damla yaş.
ve uyanıyorum.
yazar yorumu: Olum çok komikti lan. hayır yani kurduğum cümleler felan... aman allahım.
daha da ilginci ben babamı 1 yaşımda kaybettim. üstelik kardeşim de yok.
