politikadan daha da acısı bir tür kendini tatmindir, egoizmdir. fakir insanları cennet için kullanmaktır. onların sorunlarına kalıcı çözüm aramak yerine düpe düz tanrıyı aldatmaya çalışmaktır. şunu düşünelim; aç insanlara 1 ay iftar verip sonra umursamamak yunus emreye ya da mevlanaya yakışır mıydı? yoksa onlar bu ikiyüzlülüğe karşı mı çıkardı?
