2004 yılında To Kill the Child/Leaving Beirut adı ile bir single olarak yayınlanmış roger waters şarkısıdır. 20 Haziran 2006 Kuruçeşme istanbul konserinde Roger Waters arka plandaki bir animasyon ile çalmıştır parçayı.
Hikayesi şöyledir:
Roger Waters 17 yaşında iken araba ile ingiltere'den hareket ederler. Türkiye'yi de boydan geçerek Lübnan'a varırlar. Burada arabaları bozulur ve yolda kalırlar. Yol arkadaşı Afganistan'a devam eder. Roger Waters ise otostop ile geri dönmeye karar verir, beş parasızdır.
Beyrut'ta araç beklerken duran bir taksideki tek bacağı olmayan arap onu evine davet eder. Yemeğini paylaşır. Adamın kambur bir karısı ve ufak bir bebeği vardır. Roger yemek yerken kadının yemediğini görür, onun yemeğini yediğini düşünür. Odalarını uyuması için ona verirler. Ertesi gün ayrılırken, Roger misafirperverlikleri için teşekkür eder. Karşılığında evsahibi ona teşekkür etmektedir, evlerinde kaldığı için.
Hayatımı değiştiren gece olarak konserde lanse edilen bu şarkı da Roger Waters, çok az şeye sahip olan bu fakir ailenin onunla paylaştıklarını anlatır. Beyrut'daki savaştan sonra bu ailenin ne olduğunu sorar. Halen süren savaşta zarar gören bölgedeki insanları sorgular.
Sözleri şöyledir:
So we left Beirut Willa and I
He headed East to Baghdad and the rest of it
I set out North
I walked the five or six miles to the last of the street lamps
And hunkered in the curb side dusk
Holding out my thumb
In no great hope at the ramshackle procession of home bound traffic
Success!
An ancient Mercedes 'dolmus '
The ubiquitous, Arab, shared taxi drew up
I turned out my pockets and shrugged at the driver
" J'ai pas de l'argent "
" Venez! " A soft voice from the back seat
The driver lent wearily across and pushed open the back door
I stooped to look inside at the two men there
One besuited, bespectacled, moustached, irritated, distant, late
The other, the one who had spoken,
Frail, fifty five-ish, bald, sallow, in a short sleeved pale blue cotton shirt
With one biro in the breast pocket
A clerk maybe, slightly sunken in the seat
"Venez!" He said again, and smiled
"Mais j'ai pas de l'argent"
"Oui, Oui, d'accord, Venez!"
Are these the people that we should bomb
Are we so sure they mean us harm
Is this our pleasure, punishment or crime
Is this a mountain that we really want to climb
The road is hard, hard and long
Put down that two by four
This man would never turn you from his door
Oh George! Oh George!
That Texas education must have fucked you up when you were very small
He beckoned with a small arthritic motion of his hand
Fingers together like a child waving goodbye
The driver put my old Hofner guitar in the boot with my rucksack
And off we went
" Vous etes Francais, monsieur? "
" Non, Anglais "
" Ah! Anglais "
" Est-ce que vous parlais Anglais, Monsieur? "
"Non, je regrette"
And so on
In small talk between strangers, his French alien but correct
Mine halting but eager to please
A lift, after all, is a lift
Late moustache left us brusquely
And some miles later the dolmus slowed at a crossroads lit by a single lightbulb
Swung through a U-turn and stopped in a cloud of dust
I opened the door and got out
But my benefactor made no move to follow
The driver dumped my guitar and rucksack at my feet
And waving away my thanks returned to the boot
Only to reappear with a pair of alloy crutches
Which he leaned against the rear wing of the Mercedes.
He reached into the car and lifted my companion out
Only one leg, the second trouser leg neatly pinned beneath a vacant hip
" Monsieur, si vous voulez, ca sera un honneur pour nous
Si vous venez avec moi a la maison pour manger avec ma femme "
When I was 17 my mother, bless her heart, fulfilled my summer dream
She handed me the keys to the car
We motored down to Paris, fuelled with Dexedrine and booze
Got bust in Antibes by the cops
And fleeced in Naples by the wops
But everyone was kind to us, we were the English dudes
Our dads had helped them win the war
When we all knew what we were fighting for
But now an Englishman abroad is just a US stooge
The bulldog is a poodle snapping round the scoundrel's last refuge
"Ma femme", thank God! Monopod but not queer
The taxi drove off leaving us in the dim light of the swinging bulb
No building in sight
What the hell
"Merci monsieur"
"Bon, Venez!"
His faced creased in pleasure, he set off in front of me
Swinging his leg between the crutches with agonising care
Up the dusty side road into the darkness
After half an hour we'd gone maybe half a mile
When on the right I made out the low profile of a building
He called out in Arabic to announce our arrival
And after some scuffling inside a lamp was lit
And the changing angle of light in the wide crack under the door
Signalled the approach of someone within
The door creaked open and there, holding a biblical looking oil lamp
Stood a squat, moustached woman, stooped smiling up at us
She stood aside to let us in and as she turned
I saw the reason for her stoop
She carried on her back a shocking hump
I nodded and smiled back at her in greeting, fighting for control
The gentleness between the one-legged man and his monstrous wife
Almost too much for me
Is gentleness too much for us
Should gentleness be filed along with empathy
We feel for someone else's child
Every time a smart bomb does its sums and gets it wrong
Someone else's child dies and equities in defence rise
America, America, please hear us when we call
You got hip-hop, be-bop, hustle and bustle
You got Atticus Finch
You got Jane Russell
You got freedom of speech
You got great beaches, wildernesses and malls
Don't let the might, the Christian right, fuck it all up
For you and the rest of the world
They talked excitedly
She went to take his crutches in routine of care
He chiding, gestured
We have a guest
She embarrassed by her faux pas
Took my things and laid them gently in the corner
"Du the?"
We sat on meagre cushions in one corner of the single room
The floor was earth packed hard and by one wall a raised platform
Some six foot by four covered by a simple sheet, the bed
The hunchback busied herself with small copper pots over an open hearth
And brought us tea, hot and sweet
And so to dinner
Flat, unleavened bread, + thin
Cooked in an iron skillet over the open hearth
Then folded and dipped into the soft insides of female sea urchins
My hostess did not eat, I ate her dinner
She would hear of nothing else, I was their guest
And then she retired behind a curtain
And left the men to sit drinking thimbles full of Arak
Carefully poured from a small bottle with a faded label
Soon she reappeared, radiant
Carrying in her arms their pride and joy, their child.
I'd never seen a squint like that
So severe that as one eye looked out the other disappeared behind its nose
Not in my name, Tony, you great war leader you
Terror is still terror, whosoever gets to frame the rules
History's not written by the vanquished or the damned
Now we are Genghis Khan, Lucretia Borghia, Son of Sam
In 1961 they took this child into their home
I wonder what became of them
In the cauldron that was Lebanon
If I could find them now, could I make amends?
How does the story end?
And so to bed, me that is, not them
Of course they slept on the floor behind a curtain
Whilst I lay awake all night on their earthen bed
Then came the dawn and then their quiet stirrings
Careful not to wake the guest
I yawned in great pretence
And took the proffered bowl of water heated up and washed
And sipped my coffee in its tiny cup
And then with much "merci-ing" and bowing and shaking of hands
We left the woman to her chores
And we men made our way back to the crossroads
The painful slowness of our progress accentuated by the brilliant morning light
The dolmus duly reappeared
My host gave me one crutch and leaning on the other
Shook my hand and smiled
"Merci, monsieur," I said
" De rien "
" And merci a votre femme, elle est tres gentille "
Giving up his other crutch
He allowed himself to be folded into the back seat again
"Bon voyage, monsieur," he said
And half bowed as the taxi headed south towards the city
I turned North, my guitar over my shoulder
And the first hot gust of wind
Quickly dried the salt tears from my young cheeks.
Türkçesi şöyledir:
willa ve ben, ayrıldık beyrut'tan
o doğuya devam etti; bağdat'a ve ondan geriye kalanlara ...
bense kuzeye yöneldim, eve doğru.
son sokak lambalarına doğru 5-6 mil yürüdüm,
yolun kenarında bol toz yutarak,
umutsuzca otostop çektim başparmağım ilerde
eve dönen araçların köhne geçit töreninde.
başardım!!!
antika bir mercedes dolmuş!
sıradan,arap, dolmuş taksi yanaştı
ceplerimi dışına çıkarıp omuzlarımı kaldırdım.
-J'ai pas de l'argent-
"param yok!"
-venez!-
"atla!"
dedi arka koltuktan yumuşak bir ses...
şöför yorgunca uzanıp iterek açtı arka kapıyı
eğilip içeri baktım; içeride iki adam oturuyordu:
biri takım elbiseli, düzgün görünüşlü, bıyıklı, kızgın, mesafeli, gecikmiş;
diğeri, benimle konuşan,
zayıf, 50'lerinde , kel, soluk tenli, kısa kollu solmuş mavi keten gömlekli
göğüs cebinde bir tükenmez kalem
bir katip belki, biraz gömülmüş koltuğa:
-venez!-
"atla!"
dedi gülerek.
-Mais j'ai pas de l'argent-
"ama param yok! tamam, tamam, anladık; atla!"
bu insanları mı şimdi bombalamamız gerekli?
bir dağ mı gerçekten tırmanmak istediğimiz
yol zorlu, zorlu ve uzun
indir şu dördünden ikisini!
bu adam asla seni kapısından çevirmezdi
ah george! ah george!
şu texas eğitimi, beynini sikmiş senin daha küçücükken.
sanki bir çocuk el sallar gibi parmakları bir arada,
eliyle artritli bir hareketle içeri gelmemi işaret etti
şöför sırt çantamla eski hohner gitarımı bagaja koydu
ve yola koyulduk.
-vous etes francais, monsieur?-
"fransız mısınız beyefendi?"
-non, anglais-
"hayır, ingiliz'im"
-ah! anglais-
"ah! ingiliz!"
-est-ce que vous parlais anglais, monsieur?-
"ingilizce konuşuyor musunuz beyefendi?"
-non, je regrette-
"hayır, maalesef!"
ve böylece
devam etti küçük sohbetimiz iki yabancı arasında,
fransızca'sı garipti ama doğruydu
benim fransızcam duraksıyordu ama istekliydik konuşmaya
yolculuktu, hepsi hepsi bir yolculuktu...
kaba bir şekilde indi geç kalmış bıyıklı ,
ve bir kaç mil sonra dolmuş tek bir elektrik direğindeki ampulle aydınlanan
bir kavşakta yavaşladı,
bir u dönüşü yapıp tozların içinde durdu.
kapıyı açıp dışarı çıktım
yardımsever adam beni izlemedi
şöför gitarımı ve sırt çantamı ayaklarımın dibine attı,
teşekkürlerimi elinin bir hareketi ile savuşturup
eğildi yeniden bagajın içine
sonra bir çift koltuk değneği ile belirdi yeniden
ve mercedes'in arka kaputuna yasladı onları
arabanın içine uzanıp arkadaşımı kaldırdı,
sadece bir bacak, diğerinin olduğu yerde,
pantolonu kalçasının altından tutturulmuştu iğne ile
- monsieur, si vous voulez, ca sera un honneur pour nous
-si vous venez avec moi a la maison pour manger avec ma femme-
"bayım, lütfederseniz, karım ve benim için sizi yemekte ağırlamak bir şereftir!"
17 yaşımda, annem, tanrı onun o tatlı yüreğini kutsasın, benim yaz rüyamı gerçekleştirdi
bana arabanın anahtarlarını verdi
topukladık doğru paris'e, depolarımızı içki ve dexedrine'le doldurup
yakalandık polise antibes'te
orospular soydu bizi napoli'de
ama herkes bize iyi davrandı,
ingiliz zıpırlardık biz,
babalarımız kazanmalarına yardım etmişti savaşı
ne için savaştığımızı tümüyle öğrendiğimizde.
ama şimdi, ingilizler yurtdışında sadece amerikan pişekarları
buldog artık bir fino oldu hergelenin kaldırımında şekerleme yapan.
-ma femme-
"karım"
allah'a şükür! tek bacaklı ama sapık değil!
taksi uzaklaştı sallanan lambanın zayıf ışığının altında bırakıp bizi
görünürde hiçbir bina yoktu
ne cehennem!
-merci monsieur-
"teşekkür ederim efendim"
-bon, venez!-
"tamam, hadi izle beni!"
yüzü keyifle kırıştı ve önüm sıra yola koyuldu
acılı bir dikkatle savurarak tek bacağını koltuk değneklerinin arasında
yolun tozlu kenarından karanlığın içine doğru.
yarım saat sonra ancak yarım mil kadar ilerlemiştik
sağ tarafta zor seçilen bir binanın siluetini fark ettiğimde
gelişimizi bildirmek için arapça seslendi
sürtünme sesleri geldi önce, sonra bir ışık yandı
açılan kapının altındakı boşlukta açısı değişen ışık,
bize birinin gelişini haber verdi
kapı gıcırdayarak açıldı ve elinde incil'den fırlamış gibi bir duran gaz lambası ile
beli bükülmüş bıyıklı bir kadın gülümseyerek eğildi bize doğru
dönüp bize yol verdi içeri girelim diye
o zaman anladım eğilmesinin sebebini
insanı şok eden bir kamburu vardı sırtında
selamına karşılık olarak başımı sallayarak gülümsedim ve nezaketimi kontrol etmeye çalıştım
bu tek ayaklı adamla kambur karısının arasında; bu kadarı da çok fazlaydı benim için!.
nezaket çok mu fazladır bizim için,
nezaket bir başkasının çocuğu için duyduğumuz acıma kadar
uzak bir duygu mudur yoksa?
bir akıllı bomba her zaman işini yapar, amacına ulaşır
başkalarının çocukları ölür ve savunanların adalet arayışı artar
amerika, amerika, lütfen duy bizi seslendiğimizde
hip-hop'unuz var, be-bop'unuz var, itiş-kakışınız var
atticus finch'iniz,
jane russel'iniz
konuşma özgürlüğünüz var
harika plajlarınız var, vahşi doğanız ve alışveriş merkezleriniz
sakın gücü boş bırakma, hristiyanlık adına, siktiret hepsini
kendin için ve kalanı için dünyanın.
heyecanla konuştular
gelip kocasının koltuk değneklerini aldı, alışık bir ilgiyle
adam el kol hareketleriyle azarlarcasına
bir misafirimiz var dedi
hatasından utandı kadın
eşyalarımı alıp nazikçe bir köşeye koydu
-du the?-
"biraz çay?"
tek göz odada, köşeye yapılmış setin üstüne, minderlere oturduk
yer sertleştirilmiş topraktandı, bir duvarın önünde yüksekçe bir platform yapılmıştı
1.80'e 1.20m, ve basitçe bir çarşafla kaplanmıştı yatak olsun diye.
kambur, küçük bakır cezvelerle birşeyler yapmaya başladı ve ocağı açtı
ve bize sıcak ve tatlı çay sundu
ve akşam yemeği,
lavaş ekmeği
açık ateş üstünde sacta pişmiş.
sonra dişi deniz kestanelerinin yumuşak içine batırıp, yemeğimizi yedik.
ev sahibesi yemedi, onun yemeğini ben yedim
misafirleriydim, bu kadarı yeterdi.
sonra kayboldu bir perdenin arkasında,
etiketi solmuş eski bir şişeden dikkatle paylaştırılan
rakıyı küçük kadehlerde içen adamları başbaşa bırakıp.
kısa süre sonra yeniden belirdi kadın,
neşe yayarak, kollarında gururları ve neşeleri olan çocuğu.
ben o bakışı unutamadım hiç,
öyle sert, biri sana bakarken diğeri kaybolmuş ardında burnunun.
benim adıma değil, tony, sen büyük bir savaş liderisin,
terör hala terör, kim nasıl koyarsa koysun kuralı
tarih hiç yazılmadı ki lanetlenenler veya yenilenler tarafından
şimdi cengiz han'ız, lükreş borjiya'yız, sam'ın oğluyuz biz
1961'de evlerine aldılar o çocuğu onlar
merak ediyorum ne oldu onlara
lübnan denen o kaynayan kazanda
eğer bulabilsem onları şimdi
değiştirebilir miydim birşeyleri?
acaba bu hikaye nasıl bitti?
ve yatak zamanı, benim için, onlar için değil
onlar tabii ki yerde uyudular perdenin öbür yanında.
bütün gece uymadan yattım o topraktan yataklarında
ve şafak söktü, heyecanlı fısıldaşmalarını duydum
dikkatli ve sessiz, misafir uyanmasın diye
esaslı bir rol yaptım uyumuş gibi ve gerindim,
teklif edilen bir leğen ısıtılmış suyu aldım ve yıkandım
ve kahvemi yudumladım minik fincandan
ve bolca teşekkür, eğilme ve el sıkışmayla
kadını angaryasıyla başbaşa bırakıp ayrıldık
ve, iki adam, yeniden yola koyulduk o kavşağa doğru.
parlak sabah güneşinin belirginleştirdiği acı dolu yavaşlığımızla ilerledik
dolmuş tam zamanında belirdi
ev sahibim koltuk değneklerinden birini bana verdi , diğerine yaslandı
ve boşta kalan eliyle elimi sıkarak ve gülümsedi
-merci, monsieur,-
"teşekkürler, efendim"
dedim
-de rien-
"rica ederim!"
-and merci a votre femme, elle est tres gentille-
"ve karınıza da teşekkürler, çok düşünceli kendisi"
kurtarıp kendisini diğer koltuk değneğinden
arka koltuğa bıraktı bedenini yeniden.
-bon voyage, monsieur,-
"iyi yolculuklar beyefendi"
dedi
ve taksi güneye, şehre doğru ilerlerken hafifçe başıyla selamladı beni
kuzeye döndüm, gitarım omuzumda
ve ilk esişiyle sert sıcak rüzgar
hemen kuruttu genç yanaklarımdaki tuzlu gözyaşlarımı.
