aşkın, sevginin önünde hiçbir engel olmayacağına gönderme yapılan durumdur.
düşünüyorum bazen, hayatta bulunduğum noktadan hareket ediyorum, ya cidden kendime göre, kendi standartlarıma uygun kızı bulamazsam? ( standarttan kastım, zengin, okumuş, statü sahibi, kariyer yapmış, cart, curt değil, benimle beraber bir çöp konteynırında sevişebilmesidir.) e tabi, sonuç olarak kısa bir döngünün içerisinde varolmuş ve yokolacak bir canlıyım. isterim ki mutlu olmak, sevmek, sevilmek. e, bunu bir hayat kadını bana verirse ben ona "hayır!" mı diyeceğim?
hiçbir canlının, bana bu durumda karışabileceğini zannetmiyorum. beni mi ayıplayacaklar? sikimde olmaz. aşkı bulmuşum ben, mutluyum. benim mutluluğum sikik bir çevrenin faizci hısımları gibi boktan bir güruhun tavrından daha mı önemsiz?
mutluysam, takarım koluma, gezerim gezebildiğimiz heryeri imkanlarımız dahilinde. pezevenk mi dediniz? ben aşkımın uğruna üstüme yapışacak her türlü geri zekalı ithama razıyım sevgili dostum ama sen bu coğrafyada yaşayarak kerhaneye gidip karını aldatabilecek kadar basiretsizsen, o yanındaki adamı pezevenk diye yaftaladığın dünyalar güzeli kadınla bir malmış gibi beraber olduktan sonra evine gidip çocuklarına sarılıp karının koynuna sessizce girebilecek kadar şerefsiz ve ikiyüzlüysen ben de pezevengin önde gideniyim, aşkıma pezevengim, aha ne güzel buldum. aşkına pezevenk!
şu gün deselerki; "aradığın kadını buldun, işte şurada. fakat kendisi bir hayat kadını." koşarak yanına gidene kadar gözümü kırparsam bahsettiğim o ŞEREFLi(!) aile babaları, iyi aile çocukları(!) gibi olayım.
ilk cümlem de, "aşkın kokuyor." olurdu ve onun buna tepkisi o pis beyinlerden geçtiği gibi değil, samimi bir hayat kadını öpücüğü olurdu...
