bir kutu garnitür ve bir küçük kavanoz mayonez alıp pilastik tabakta karıştırarak rus salatası yapmaktır. yanına konserve pilaki ve patlıcan kızartması almaktır. bir küçük kap yoğurt , normal ekmek (yurdun kantininde pide mi olacaktı...) ve bir litre su. sonra bunları kaldığın o yurt odasındaki dandik çalışma masasının üstüne özenle yerleştirirsin. o tüm hazır yemekleri pilastik tabaklara aktarırsın. sanki evde yapılmış da sıcak sıcak tabağa konmuş gibi. gene pilastik bardağına suyunu koyarsın. pilastik çatal ve kaşığını da gene pilastik tabagının yanına iliştirip, tabağının altına da selpak peçeteni serersin böyle üçgen şeklinde. ve oturursun demir sandalyeye. beklersin imamı. bu sırada annenler arar. onlara 'eee ne yiyorsunuz bu akşam ? ' dersin. tabi telefonda annenin sesi dışında birsürü kalabalık gürültü. belli tüm aile toplanmış iftar için. annen ıkına sıkıla yiyecekleri yemekleri saymaya çalışır. pişirdiği onca yemeği sırf kızının canı çekmesin diye kötüleyerek. için gider orda olmak için. yemekler değildir sıkıntı sonuçta sende paşalar gibi kurmuşsundur sofranı(!). neyse daha fazla dayanamaz kaparsın telefonu. ve akabinde ezan okunur. suyundan bir yudum içersin ama ezanla beraber sende başlarsın ağlamaya. ağlaya ağlaya yersin o yemeği.
sonra kamera yukarı doğru çıkmaya başlar. önce koca yurtta tek bir nokta , sonra koca şehirde tek bir nokta ve sonrada şu dünyada tek bir noktadan ibaret olduğunu hissedersin. yalnızsındır ulan.
hayırlı ramazanlar...
