devasa bir aydınlık herkesi sevgisinde ve zekasında birleştiren bir umut, hiç kimsenin sana öğretemeyeceği onun gözlerine ilk baktığındaki o aşk, bir dikta edilmişlik yokken kendiliğinden ona yüreğinden bağlanma ve sözler verme binlerce kez ve sıranda otutururken daha küçücük bir çocukken cesaret, çalışkanlık ve azim için o sana gülümseyen yüze, o güven veren gözlere bakma isteği defalarca, muhteşem zekaya hayranlık ve teşekkür alınan her nefes için aklıma bunlar geliyor. ve bir yandan da bir hüzün layık olamamak, koruyamamak, aydınlığa milyonlarca nefes katamamak insanları duydukça, yazılanlara baktıkça keşke burda olsaydı hala,o kadar karanlık ki bugün ve yarın sadece kusursuz bir aydınlık güneşi tekrar yanımıza çağırır. ama korku değil asla bu hüznün kaynağı yol ve ödev belli sonuda aydınlık milyonların yürüdüğüne o yolda eminim, sadece ampul ışığı kandırır bazılarını, bazılarını da başkaları...
