gelmeyecek birini beklemek... ıssız bir adadan kurtarılmayı beklemek gibi. günlerce, aylarca deniz kıyısında seni alıp götürecek gemiyi beklersin. bir canlı, yaşayan bir canlının karaya vurmasını istersin, yalnızlığın sona ersin diye. oysa kimse, hiç kimse gelmez seni kurtarmaya. yalnızsındır, yapayalnız, terk edilmiş ruhtımlar gibi... tüm gemiler çıkmışlardır seferlerine, tatilciler dönmüştür evlerine, artık yalnız bir rıhtımsındır, dalgalar bile terk etmiştir seni... ama yine de beklemeye devam edersin, yine birgün bir gemi kıyıya yanaşacak, martılar karınlarını doyurmaya gelecek, yalnızlığın sona erecek... böyle zamanlarda insanı ayakta tutan şeydir umut... küçük bir umut... gidenlerin geri dönmesini bekleyen umutlar yeşertirsin küçüçük yüreğinde... gözünde yaşlar, kalbinde ise yıpranmış, eskimiş, solmuş bir aşkla... gelmeyecek olanı beklemeye devam edersin, hani olurda birgün belki döner diye... zaman geçmek bilmez, takvim yaprakları sanki hiç değişmez, yelkovanla akrep çakılı kalmıştır olduğu yerde. zaman hiç değişmemiştir. çakılı kalmıştır olduğu yerde.* yaşlı bir ağacının altında, dalların gölgesinde, samsun asfaltının kıyısında, terk edildiği yerde beklemektir o kız, hala beklemektedir. çünkü onun yüreğinde umutlar vardır, belki giden sevgilisi geri döner diye... belki birgün, kim bilir... *
