istiklal marşı törenlerinde saygısızlığı okul felsefesi haline getirmiş okuldur. gözlemlerim şöyle :
cuma günleri sıraya girerler binbir meşakkatten sonra istiklal marşını okurlar öyle ve ya böyle lakin istiklal marşının sonunda ''istiklal'' der demez hatta derken bütün okul hareketlenir. arkasını döner ve artık bu işkenceden kurtulayım psikolojisi ile çıkışa yönelir.
neden böyle bir saygısızlık yapıyorsunuz sorusunu sorduğunuzda ise; bunun saygısızlık olduğunun farkında olmayan öğerencilere sahip olduğunu görürsünüz.
bayrak töreni öyle yapılmaz kuzu. marşı okursun biter bir süre sessizlik olur. durur biraz bekler herkes. hurra arkasını dönüp kaçmaz birden. sonra belirli bir sıraya göre tören alanını terk edersin. belli bir sıraya göre terk etmesen bile biraz beklediğin için bir düzen varmış gibi görünür ordan kurtarırsın. rahat komutunu beklemek bu kadar mı zor.
