üzerine çok şey söylenebilecek bir beklenti. evet, devlet tapınıcılığını istenilen boyuta çıkarmış nevzat tandoğan şimdi mezarında sırıtıyordur. bir süre sonra da keyfinden osurur. çünkü o, bu beklenti içindeki çakalların hep aynı yerde bekleşen zavallılığının mimarlarını tanıyordu, kendisi de onların yanaşmasıydı zaten.
ne demişti nevzat? "bu ülkeye komünizm gelecekse onu da biz getiririz." evet, bakın, sağcısı "solcusu" hala kendisinin temsil ettiği resmi söylem müteahhitlerinin komünizmi getirmesini bekliyor.
evet bekle. gelecek, ama sen istediğinde değil, sana sunulduğunda. aynen cumhuriyet gibi, demokrasi gibi sana getirildikçe ondan uzaklaşacaksın benim zavallı kardeşim. çünkü bir insan parçası olmadığı her şeyin yokluğuna alışır. insanlar parçası oldukları şeylere bile bu kadar yabancılaşmışken, halk olmak gibi... evet bu kadar hoyratken elbette parçası olmadan içine sokulduğu bu kalıplara da sokulur sokulmaz ondan nefret edecek.
ama sen bekle godot'yu bekler gibi. hiç gelmeyecek bir hayaleti bekleyerek yaşamından dışarıya it. gelince nasılsa herşey düzelir değil mi? içinde sen olmadıktan sonra, sorumluluk almadıktan sonra her şey ne güzel!
komünizmin geldiğinde kapımı çalmayın, ben burada olmayacağım. pizza gibi kapıma getirilen bu mezeyi yemeyeceğim. o sırada ya dans ediyor, ya da şarkı söylüyor olacağım.
