aklından geçeni duvara yansıtmak, ruhun ile duvarın birleşmesidir. kagit uzerinde baslarsin. kursun kalem ile harita metod defter uzerinde yaptigin cizimler giderek boyut kazanmaya baslar. belirli bir yol kat ettiginin farkına vardıgında cizimlerini abladan aşırdığın a4 kağıtlara taşırsın. zaman içersinde kendini gelistirerek duvarlara akmaya baslarsin. ardindan seni tutabilene aşkolsun zaten. gerekirse okula yürüyerek gidersin, ogle yemeklerinde tok olduğunu iddia edebilirsin. fakat nihayet haftasonu geldiğinde bütün hafta boyunca biriktirdiğin harçlıklarla gerekli malzemeleri alıp duvarın ile başbaşa kalmak seni öyle mutlu eder ki, sahnede alkışlara tutulmuş assolist edasiyla başlarsın işini yapmaya. ortaya cıkan calısmanın gorunumu onemli degildir senin icin. emegin vardir o duvarda, ic dunyandan izler tasir. dolayisiyla kiymetlidir senin icin calismalarin. ugruna kavga edersin, kovalanirsin, aci cekersin, heyecanlanırsın, tirsarsin vb... fakat geriye donup baktiginda "iyiki ugrasmisim bea ne gunlerdi ulan" diyebilme şansına sahipsindir. ayrıca bakmakta fayda var (bkz: kestaneyi cizdirmek) (bkz: karakolda sabahlamak)
