115.
-
Yan yatmış binaların yanından arabayla geçerken arabanın sarsıntısından üzerimize yıkılacak korkusunu,
Enkazlardan gelen çığlık seslerini,
Kötü kokuyu, ölü kokusunu,
Tozu dumanı birbirine katan binaların yıkılışlarını,
Depremin üzerinden günler geçmesine rağmen belki babam çıkar diye sürekli enkazın yanında bekleyen çocuğu,
Anneleriyle koyun koyuna ölü olarak enkaz altından çıkartılan bebekleri,
Gökyüzünün adeta yere indiğini, yıldız yağmurunun başladığını,
Şoka, ağlama krizlerine giren insanları,
Dili tutulan çocukları,
Eşinden akrabasından haber alamayan insanların telaşını,
Enkazdan her sağ çıkan insanın mahalle halkının alkışlarıyla sedyeye alınışını,
Her şeye rağmen insanların kalbinden bir an olsun kaybolmayan umudu,
Mucize bekleyişi,
Günlerdir bulunamayan insanların sağ çıkması için yapılan ölesiye duaları,
Bekleyişi, bekleyişi, bekleyişi...
Günlerce haftalarca aylarca tedirgin yaşayışı
Ve 10 yıl sonra bile saatin gece yarısını geçtiğini görünce korkunun tavan yapışını,
Biz tüm izmitliler, istanbullular, Yalovalılar veee diğerleri... Çok derinden yaşadık.
Allah tekrar yaşatmasın.
Amin.
